ஒரு கல் கருப்பட்டியானது

அது ஒரு காலம். நான் பள்ளிப்பருவத்தின் இனிமையான தொடக்கத்தில், ஒரு குட்டிப் பையனாக இருந்தபோது நடந்த நிகழ்வு. 

எங்கள் குடும்பத்துடன், நமது

குலதெய்வக் கோயிலுக்குச் சென்றிருந்தோம்.  

அன்று இரவு உணவு நேரம். கோயிலின் சர்க்கரை பொங்கல் பிரசாதம், அதன் தித்திப்பு வாசனையுடன் எங்களை வரவேற்றது. அனைவரும் வட்டமாக அமர்ந்து சாப்பிடத் தொடங்கினோம்.

 அங்கேதான் சண்டை ஆரம்பித்தது. எனக்கும் என்  தங்கச்சிக்கும் எதற்காகவோ வாக்குவாதம் வெடித்தது. சத்தம் அதிகமாகவே, என் அப்பா கோபம் கொண்டு என்னை அடித்துவிட்டார்.

சிறு வயதின் இயல்பான பிடிவாதம் என்னுள் சற்று அதிகமாகவே இருந்தது. அடி வாங்கிய கோபத்தில், சர்க்கரை பொங்கலின் சுவையை மறந்து, சட்டென்று எழுந்து அங்கிருந்து விலகிச் சென்றுவிட்டேன்.

 பின்னால், "அப்பா, சாப்பிடுப்பா", "கோபம் வேண்டாம், வா சாப்பிடலாம்" என்று பல குரல்கள் என்னை அழைக்கத் தொடங்கின.

 ஆனால், என் கோபம் கொஞ்சமும் தணியவில்லை. சாப்பிட மறுத்து, அடம் பிடித்தேன்.

என் அண்ணன், என் பிடிவாதத்தைப் போக்க எண்ணி, என்னை தூக்கிக்கொண்டு சாப்பிட வைக்க முயன்றார். 

ஆனால், நான் அவருடைய பிடிக்கு சிக்காமல், கோயிலின் விசாலமான முற்றத்தில் ஓடத் தொடங்கினேன். "பிடிங்கடா அவனை!", "சாப்பிடாம எப்படி?" என்று பல குரல்கள் என்னை விரட்டின. ஒரு அளவுக்கு மேல் என்னால் ஓட முடியவில்லை. மூச்சு இரைக்க நின்றேன்.

அப்பொழுது, என் கண் எதிரே ஒரு கல் கிடந்தது. கோபத்தின் உச்சிக்குச் சென்றுவிட்ட நான், அதை எடுத்து கையில் வைத்துக்கொண்டு, "யாராவது பக்கத்துல வந்தீங்கன்னா, இந்தக் கல்லை கொண்டு மண்டையை உடைத்து விடுவேன்!" என்று மிரட்டினேன். என் மிரட்டலைக் கேட்டதும் எல்லோரும் சற்று திகைத்துப் போனார்கள். "நீ சாப்பிடுறதுன்னா சாப்பிடு, இல்லாட்டி பட்டினியா கிட" என்று சொல்லிவிட்டு, என் பெற்றோர் உள்ளிட்ட அனைவரும் சாப்பிட்டுவிட்டு படுத்து உறங்கத் தொடங்கிவிட்டனர்.

கையில் கல்லைப் பிடித்தபடியே, சாப்பிடாமல் நின்றுகொண்டிருந்தேன். நேரம் செல்லச் செல்ல, கடுமையான பசி வயிற்றைக் கிள்ள ஆரம்பித்தது. என்ன செய்வதென்று புரியாமல், கண்களில் நீர் தாரை தாரையாக வழிய, சத்தம் வராமல் அழத் தொடங்கினேன். கண்ணீரைத் துடைத்துக்கொண்டே, தனிமையில் நின்றேன். கோயில் வளாகத்தில் அனைவரும் ஆழ்ந்த உறக்கத்தில் இருந்தனர்.

சிறிது நேரம் கழிந்திருக்கும். என் கையில் இருந்த கல் சற்று பிசுபிசுவென்று இருப்பதை உணர்ந்தேன். "என்னடா கல் பிசுபிசுப்பா இருக்கு?" என்று ஆச்சரியத்துடன் பார்த்தேன். அது ஒரு கல்லல்ல! என் கையில் இருந்தது, தித்திப்பான பனங்கருப்பட்டி! மனசுக்குள் ஒரு மின்னல் வெட்டியது. கண்கள் அகல விரிந்தன. அந்தக் கடுமையான பசியில், அந்த இனிப்பு என் நாவுக்கு எவ்வளவு அமுதம் போல இருந்தது! பயங்கர சந்தோஷப்பட்டேன்.

அப்போது அந்தச் சிறுவயதில் எனக்கு ஆத்தியப்ப சுவாமி மட்டும்தான் தெரியும், என் மனதுக்கு மிகவும் பிடித்தமானவரும் அவர்தான். இந்தக் கல்லை ஆத்தியப்ப சுவாமிதான் கருப்பட்டியாக மாற்றி எனக்குக் கொடுத்ததாக நினைத்து மகிழ்ந்தேன்.

 அதுவரை என்னை ஆக்கிரமித்திருந்த பசியும் கோபமும் ஒரு நொடியில் மறைந்து, ஒரு வித தெய்விக உணர்வு என் மனதை ஆட்கொண்டது. உடனே, அதை கடித்துத் தின்றேன். தின்றது போக சிறிது அளவு என் கையில் மீதம் இருந்தது. அதை அப்படியே கையில் வைத்துக்கொண்டு, இனிப்பின் திருப்தியிலும், ஆத்தியப்ப சுவாமியின் கருணையிலும் நானும் படுத்து உறங்கிவிட்டேன்.

மறுநாள் காலை. நான் இரவு சாப்பிடாமல் இருந்ததால், என் அம்மா வழக்கத்தைவிட சற்று சீக்கிரமே எழுந்து என்னைத் தேடி வந்தார்கள். என்னை எழுப்பி சாப்பிட வைப்பதற்காக, எழுப்பியபோது, என் கையில் இருந்த மீதி கருப்பட்டியைக் கண்டார்கள். "இது என்ன? உனக்கு எங்கிருந்து கருப்பட்டி கிடைத்தது?" என்று கேட்டார்கள். நடந்த அனைத்தையும் ஒன்றுவிடாமல் கூறினேன். 

என் பெற்றோர், அண்ணன், தங்கை என அனைவருக்கும் ஒரே ஆச்சரியம்!

அன்று ஆத்தியப்ப சுவாமி அளித்த அந்தக் கருப்பட்டி, வெறும் இனிப்பு மட்டுமல்ல, சிறுவயது பிடிவாதத்தைக் குறைத்து, தெய்வ பக்தியையும், இனிமையான ஒரு நினைவையும் என் மனதில் ஆழமாக விதைத்தது. இன்றும் அந்தக் கதையை நினைத்துப் பார்க்கும்போதெல்லாம், அந்தப் பனங்கருப்பட்டியின் சுவையும், ஆத்தியப்ப சுவாமியின் அன்பும் என் நெஞ்சில் இனிமையாகத் தஙகியுள்ளது.

ஆத்தியப்பன் S

ஆத்தியப்பரின் அதிசயம்

ஒரு அதிசயம்!ஆத்தியப்பர் வைத்தியராக மாறிய தருணம்: 

(அன்று 26/05/25) இரவு 10 மணி. வெளியே கொட்டும் மழை. ரயில் கிளம்ப இன்னும் சிறிது நேரமே இருந்தது. பதற்றத்துடன் ஒரு ஆட்டோவை நிறுத்தி, "ரயில் நிலையத்திற்கு சீக்கிரம் போக வேண்டும்! அவசரம்!" என்று கூறினேன்.

 ஆட்டோகாரர் ஒரு நொடி கூட தாமதிக்காமல், வேகமாக வாகனத்தைச் செலுத்தத் தொடங்கினார். சற்று இருண்ட சாலைகளில் ஆட்டோ பாய்ந்து சென்றது. திடீரென, மழைநீர் நிரம்பிய ஒரு பள்ளம்! அதை கவனிக்காத ஓட்டுனர், வேகத்தைக் குறைக்காமல் அதனுள் ஆட்டோவை செலுத்த, "சட்டென்று" ஆட்டோ உயரத் தூக்கி போட்டது. அடுத்த நொடி, நான் இருக்கையிலிருந்து ஓரடிக்கும் மேல் தூக்கி எறியப்பட்டு, "நச்" என்று அதே இடத்தில் வந்து விழுந்தேன். அவ்வளவுதான்! என் இடுப்பில் ஒரு சுருக்கென்ற வலி! என்னை அறியாமலேயே, "அம்மா!" என்ற அலறல் என் வாயிலிருந்து வெளிவந்தது. 

அந்த வலியுடனே என் ரயில் பயணத்தைத் தொடர்ந்தேன். இரவு முழுவதும் வலியாக இருந்தது. சிறுநீர் கழிக்க ரயில் படுக்கையிலிருந்து எழுந்திருக்கக் கூட முடியவில்லை. ஒவ்வொரு அசைவும் வலியைக் கூட்டியது. எப்படியோ பயணத்தை முடித்து ஊர் திரும்பினேன்.

 இரண்டு நாட்கள் கழித்து, மருத்துவரைச் சந்தித்தேன். அவர் "ஓம்னி ஜெல்" என்ற மருந்தை பரிந்துரைத்தார். அதைப் பயன்படுத்தியும் வலி தீரவில்லை. 

சில நாட்கள் கழித்து, எலும்பு முறிவு சரிசெய்யும் வைத்தியரிடம் சென்றேன். அவர், எனக்கு நரம்பு பிடித்துக்கொண்டதாகக் கூறி சிகிச்சை அளித்தார். ஆனாலும் வலி குறைந்தபாடில்லை.

 மேல்நாட்டு கழிவறையைப் பயன்படுத்தும் போது கூட வலியால் துடித்துப் போனேன்.

பின்பு 16/06/25 அன்று இரவு. நமது குலதெய்வக் கோவிலுக்குச் செல்ல வேண்டி ஒரு பேருந்துப் பயணம். பேருந்தின் படிக்கட்டுகளில் ஏறி இறங்குவது கூட சிரமமாக இருந்தது. என் முதுகில் சுமந்து செல்லும் பையைத் தூக்க கூட முடியவில்லை. போகும் வழியெல்லாம் வேகத்தடைகள் வரும்போது என் இடுப்பில் ஒரு மின்சாரம் பாய்ந்தது போல் வலித்தது. ஒவ்வொரு வேகத்தடையும் என் பொறுமையைச் சோதித்தது. ஆனாலும், வலியைப் பொறுத்துக் கொண்டு பயணத்தைத் தொடர்ந்தேன்.

17/06/25 அன்று காலை, மதியம் இருவேளை பூஜைகளிலும் கலந்துகொண்டேன். பிறகு திருச்செந்தூர் சென்றேன். உடன்குடியிலிருந்து திருச்செந்தூர் செல்லும் வழியெல்லாம் வேகத்தடைகள் என்னை வாட்டி எடுத்தன. திருச்செந்தூரில் இரவு தங்கிவிட்டு,

 மறுநாள் 18/06/25 காலையில் திரும்பவும் நமது கோவிலுக்கு வந்தேன். வரும் வழியிலும் வேகத்தடைகள் என்னை வேதனைப் படுத்தியது. எப்படியோ கோவிலை அடைந்தேன்.

 காலை நடைதிறந்தவுடன் அனைத்து சன்னதிகளிலும் நமது தெய்வங்களை வணங்கினேன். ஆத்திசாமி சன்னதிக்கு வந்தபோது, ஒரு உள்ளுணர்வு என்னை உந்தியது. அங்கே காணிக்கையாகச் செலுத்தப்பட்டிருந்த காலணிகளை எடுத்து, என் வலி இருந்த இடத்தில் வைத்து, "ஆத்திசாமியே, என் வலி தீர வேண்டும்!" என்று கண்ணீருடன் வேண்டிக்கொண்டேன். பிறகு பூஜையிலும் கலந்துகொண்டேன்.

ஆத்திசாமி சன்னதியில் அண்ணாவியிடம், என் முகத்தில் தீர்த்தம் அடியுங்கள்" என்று கேட்டேன். அண்ணாவியும் ஆத்திசாமி பூஜை முடிந்ததும் தீர்த்தத்தை எடுத்து என் முகத்தில் மூன்று முறை எறிந்தார். அப்போதே என் உடலில் ஒரு சிலிர்ப்பு! விவரிக்க முடியாத ஒரு தெய்வீக உணர்வு! பிறகு அனைத்து சன்னதிகளிலும் பூஜைகள் முடிந்த பிறகு, சர்க்கரைப் பொங்கல் வாங்கிச் சாப்பிட்டுவிட்டு, நான் தங்கியிருந்த அறையில் வந்து உறங்கினேன்.

மதிய பூஜைக்கு எழுந்தபோது, ஒரு அதிசயம்! என் வலி சற்று குறைந்திருப்பதை உணர்ந்தேன். இது வெறும் தற்செயல் நிகழ்வா, அல்லது ஆத்திசாமியின் அருளா? மதிய பூஜையில் கலந்துகொண்டு, மாலை சுமார் நான்கு மணி அளவில் ஊர் திரும்பத் தயாரானேன். என் முதுகில் சுமக்கும் பையைத் தூக்கி மாட்டினேன்... ஆச்சரியம்! எனக்கு எந்தவிதமான வலியும் தெரியவில்லை! இது எப்படி சாத்தியம்? அங்கிருந்து சுமார் 6 மணி நேரம் பேருந்துப் பயணத்தில் ஊர் வந்து சேர்ந்தேன். பேருந்தில் வரும்போது வேகத்தடைகள் வந்தன. ஆனால், எனக்கு எந்தவிதமான வலியையும் வேதனையையும் தரவில்லை! ஆனால், 

குனிந்து நிமிரும் போது மட்டும் வலி இருந்த இடத்தில் லேசான வலி போல் கூச்சம் இருந்தது.

நான் இன்று (21/06/25) இந்தப் பதிவை எழுதும் நேரம், எனக்கு எந்தவிதமான வலியும் இல்லை! வலியில்லாமல் குனிந்து நிமிர முடிகிறது. கழிவறையைப் பயன்படுத்த முடிகிறது. என்ன ஒரு ஆச்சரியம்! ஆத்தியப்பசாமி எனது வேண்டுகோளை ஏற்று உடனே சரி செய்து இருக்கிறார்! இந்தப் பதிவை எழுதும் போதே என் உடம்பில் ஒரு புல்லரிப்பு! நமது குலதெய்வத்தின் மகத்துவம் என்னை மிகவும் புளகாங்கிதம் அடையச் செய்துள்ளது. ஆத்தியப்பர், என் வலியைக் குணமாக்கி, என்னிடம் அதிசயம் செய்திருக்கிறார்!

"ஹரி ஓம் ராமானுஜய"

"அடியேன் தாசன்" ஆத்தியப்பன் S